ပံုမွန္ တစ္ေယာက္ထဲ ေနျဖစ္ေသာ ေန့မ်ား တစ္ေန့ထက္ တစ္ေန့ မ်ားလာျခင္းေျကာင့္ လူေတြကို ေရွာင္တက္လာသည္။
တစ္ေယာက္ထဲ ေနရေသာ ဘ၀ ကို စိတ္ကုန္ေသာ္လည္း လူအမ်ားႏွင့္ေပါင္းသင္းဆက္ဆံဖို့ စိတ္မကူးမိေခ်။
လူဆိုသည္မွာ အဖြဲ့အစည္းႏွင့္ေနေသာ သတၱ၀ါ တစ္မ်ိဳးျဖစ္ေျကာင္းကို ငယ္စဥ္ကတည္းက သင္ျကားဖူးသည္။
ထိုရာသည္ မွန္သည္ မွားသည္ဟု မည္သူမွ် ယေန့ထိ သက္ေသျပႏိုင္ျခင္းမရွိခဲ့။
ယေန့ ေနသာသည္ ဟူေသာ စာပိုဒ္ေလးကို မိုးရြာေသာ ေန့တေန့တြင္ ရြတ္ဆိုခဲ့ဖူးသည္။
မိုးရြာသည္ ျဖစ္ေစ ႏွင္းက်သည္ ျဖစ္ေစ ယေန့အတြက္ သင္ခန္းစာသည္ ယေန့ ေနသာသည္ သာျဖစ္သည္။
စကားလံုးမ်ားသည္ ဟိုေရာက္သည္ေရာက္ျဖစ္ေနသလို စိတ္သည္လည္း ၀ိဥာဥ္ေပါင္းမ်ားစြာ ခြဲျဖာထြက္ေနသည္။
တစ္ေယာက္ထဲ ေနရတာ စိတ္ကုန္ေသာ္လည္း သူမကိုယ္ကို အထီးက်န္သည္ဟု ဘယ္ေသာအခါမွ မထင္မိေခ်။
သို့ေသာ္ အေဖာ္မဲ့ေနတာ ေသခ်ာပါသည္။ထို့ေျကာင့္ သက္မဲ့အေဖာ္ ရွာရန္စိတ္ကူးမိသည္။
ေနာက္ဆံုးတြင္ ဂီတ ရုပ္ရွင္ စာအုပ္ ႏွင့္ ဂိမ္း မ်ားသာ သူမ၏ အေဖာ္ျဖစ္လာခဲ့သည္။
ေနာက္ပိုင္းတြင္ သူမသည္ အိုင္ေပါ့ အိုင္ပတ္ စသည့္ အရာမ်ားကို ကိုယ္ႏွင့္မကြာ သယ္ေဆာင္တက္သူျဖစ္လာသည္။
တစ္ကိုယ္ထဲေနတက္သည့္ အက်င့္ရွိသည့္ သူမသည္ ထိုအရာမ်ားႏွင့္ မိတ္ဖြဲ့ျပီး ေနာက္ပိုင္း လူအမ်ားႏွင့္ ေ၀းသထက္ ေ၀းကြာလာခဲ့သည္။
ဂ်ီေတာ့ ႏွင့္ facebook မ်ားတြင္ Offline ျဖစ္ခ်ိန္ မ်ားလာခဲ့သည္။
လူအမ်ားျကားမွာေနေသာ္လည္း သူမ၏သီခ်င္းမ်ား ဂိမ္းမ်ားႏွင့္ ကိုယ္ပိုင္ကမာၻတခု တည္ေဆာက္ေနသည္။
သူမသည္ ထိုသို့ျဖင့္ လူမ်ားႏွင့္ ခပ္လွမ္းလွမ္းေလး သြားေနခဲ့ရင္း သူမ၏ အနာဂတ္ စိတ္ကူးကို ပံုေဖာ္သြားမည္သာ ျဖစ္သည္။ သူမ မွားသည္ဟု မည္သူက ကန့္ကြက္ပါမည္နည္း။ သူမ သည္ တစ္ေယာက္ထဲ ေနတက္ေသာေျကာင့္ သူမအား လူမဟုတ္ဟု မည္သူက စြပ္စြဲပါမည္နည္း။
Saturday, November 3, 2012
Subscribe to:
Posts (Atom)